গোটেই সপ্তাহজুৰি প্ৰচণ্ড বৰষুণ হৈছিল। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ ফুলা পানী বাঢ়ি গৈ আছিল। চিটোলিয়া আৰু ইয়াৰ চুবুৰীয়া গাওঁবোৰত আতংকৰ সৃষ্টি হৈছিল। খগেনৰ নিজৰ গাওঁ বৰগাঁও তাৰ পৰা বেছি দূৰত নাছিল।
সেইদিনা ৰাতিপুৱা, এটা প্ৰচণ্ড গৰ্জনে নদীৰ পাৰত থকা গাওঁবাসীসকলক সতৰ্ক কৰি দিছিল। তেওঁলোকে উপলব্ধি কৰিলে যে
আটাইতকৈ বেয়া ঘটিছিল; চিটোলিয়া গাওঁৰ বেষ্টনীটো ভাঙি পেলোৱা হৈছিল। আতংকিত।
তেওঁলোকে আহিবলগীয়া কথাবোৰৰ বাবে নিজকে সাজু কৰিছিল।
মুহূৰ্তৰ ভিতৰতে, গাওঁবোৰত পানীৰ বিশাল ঢৌ সোমাই পৰিল। কিছুমান ঘৰৰ ওপৰৰ পৰা পানী ঘূৰি আহিল। গাওঁৰ লোকসকলৰ কান্দোন আৰু কান্দোনেৰে বতাহ তৎক্ষণাৎ ভৰি পৰিল চাং-ঘৰবোৰৰ চালৰ ওপৰেৰে জটলা কৰি আৰু পশুধনৰ উন্মাদ চিঞৰ-বাখৰ উটি গ’ল।
সতেৰ বছৰীয়া খগেন নামৰ এজন যুৱকে লগে লগে পৰিস্থিতিটোৰ গম্ভীৰতা বুজি পাইছিল আৰু পদক্ষেপ লৈছিল। নিতাইপুখুৰী মহাবিদ্যালয়ৰ গাওঁৰ লোক আৰু আনকি তেওঁৰ সহপাঠীসকলেও তেওঁক পানীদিহিঙৰ ৰাজকুমাৰ বুলি অভিহিত কৰিছিল। তেওঁলোকে প্ৰায়ে কৈছিল, “তেওঁ এজন সাহসী ব্যক্তি।”
“ৰমেন, সোনকালে!” খগেনে তেওঁৰ বন্ধুক চিঞৰিলে। “হেৰুৱাবলৈ সময় নাই! আনবোৰ ধৰি লওক। দাম্বাৰু, ধন আৰু আব্বাছ ক’ত আছে?” ৰমেন তাৰ ফালে দৌৰি গ’ল। “তুমি জানো…।”
.
তাক চুটি কৈ খাগেনে ক’লে, “আমাক কলৰ গুৰিৰ কেইটামান ভেলাৰ প্ৰয়োজন, মই মোৰ দেউতাৰ নাওখন লগত লৈ আহিম। আমি চিটোলিয়ালৈ দৌৰি যাব লাগিব।” মুহূৰ্ততে, পাঁচটা ভেলা সাজু হৈছিল, প্ৰত্যেকে দীঘল খুটাৰে দুটাকৈ চালিত হৈছিল
ল’ৰা। খগেনৰ নাওখন আগুৱাই নিয়া ৰফ্টৰ বহরএতিয়া চিটোলিয়াৰ ফালে দৌৰিছিল।
মেৰুনবোৰ কমি যোৱাসময়তউদ্ধাৰ কৰিব লগা হৈছিল।
চিটোলিয়াৰ লোকসকলক উচ্চ ক্ষেত্ৰলৈ স্থানান্তৰ িত কৰাৰ সময়ত
স্কুলৰ ভৱন, খাগেন আৰু তেওঁৰ বন্ধুবৰ্গ ভাগৰি পৰিছিল। কিন্তু তাত থাকিল
পুৰুষ, মহিলা আৰু শিশুৰ বাবে খাদ্য আৰু পানীৰ ব্যৱস্থা কৰাৰ কাম
বিদ্যালয়ভৱনত আশ্ৰয় লৈছিল। ডেম’ৰ অসামৰিক কৰ্তৃপক্ষও হ’ব লাগিছিল
লগে লগে অৱগত কৰা হ’ল।
“হেখগেন!” নৰেন কাইয়ে বানপানীৰ ওপৰৰ পৰা চিঞৰিছিল। “চিকিৎসক হাতীবৰাহ আৰু তেওঁৰ পত্নী কোটিঅৰীত তেওঁলোকৰ চিকিৎসালয়ৰ কোৱাৰ্টাৰত আৱদ্ধ হৈ আছে। কিবা এটা কৰক, আপুনি কৰিব নেকি?”
“ঠিক আছে! নৰেন কাই,” খগেনে চিঞৰি উঠিল। “ডাম্বাৰু, নাওখনত উঠি যাওক। আমাক এটা চাকৰি আছে,” তেওঁ তেওঁৰ এজন বন্ধুক মাতিলে। তাৰ পিছত তেওঁ নাওখন ডিচপেনচাৰীৰ ফালে লৈ গৈছিল। সকলো ধৰণৰ সমস্যা সমাধান কৰাৰ বাবে তেওঁৰ এটা কৌশল আছিল।
আধা ঘণ্টাৰ পিছত, নাওখন চিকিৎসকৰ ঘৰত উপস্থিত হ’ল। এইটো অলপ হেৰাই গৈছিল
চিকিৎসকৰ ঘৰৰ বাৰাণ্ডাৰ ৰেলিঙত খুন্দা মাৰিলে। ডাক্তৰ আৰু
মনি বাইদেৱে এটা ডাঙৰ স্বস্তিৰ নিশ্বাস পেলাইছিল
“চাৰ আৰু বাইডেউ, নাওখনত ভৰি দিয়ক,” খাগেনে বাইডেউৰ ফালে হাত আগবঢ়াই দিলে। চিকিৎসকজনক নাওখনত সহায় কৰা হৈছিল। মনি বাইডেউৱে পানীত দোলা দি নাওখনত ভৰি দিবলৈ বহুত ভয় খাইছিল। কেনেবাকৈ, তাইকো নাওখনত সহায় কৰা হৈছিল। চিকিৎসকজনৰ দুজন মানুহো নাওখনত উঠিল।
খগেনে চিকিৎসকক কৈছিল, “আমি কিছু সময়ৰ বাবে ওপৰলৈ যাব লাগিব।” নাওখন এতিয়া যথেষ্ট গধুৰ আছিল, ছয়জন ব্যক্তি আৰু চিকিৎসকৰ বেগ। কিন্তু ই স্থিৰভাৱে আগবাঢ়ি গৈছিল। “আপুনি এতিয়াও ভয় খাইআছে নেকি, বাইডেউ?” ডাম্বৰুৱে খেলি মেলি ডাক্তৰৰ পত্নীক সুধিলে। সে হাসল। “নহয়! যেতিয়া আপোনালোক দুয়ো ওচৰত থাকে তেতিয়া নহয়,” তাই ক’লে।
নাওখনে এতিয়া ইউ টাৰ্ণ লৈছিল। এইটো বিদ্যুতৰ সৈতে দ্ৰুতগতিত আগবাঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। খগেন আৰু Dambáru তীব্ৰ পতনৰ বাবে নাওখনৰ গতিপথ সলনি কৰিছিল। কিন্তু পিছমুহূৰ্তত, এটা শক্তিশালী আণ্ডাৰকাৰেণ্ট প্ৰায় চুম্বকৰ দৰে নাওখনলৈ টানি আনিছিল। এটা ঘূৰ্ণীবতাহত আৱদ্ধ হৈ নাওখন ডুবি যায় আৰু জাহাজত থকা সকলোকে বানপানীত পেলাই দিছিল।
আকৌ এবাৰ, খগেনে তৎক্ষণাৎ সঁহাৰি দিছিল। সন্ধিয়াৰ অৰ্ধ-অন্ধকাৰত খাগেনে মনি বাইদেৱৰ মুৰটো পানীৰ ভিতৰলৈ আৰু বাহিৰলৈ ওলাই অহা দেখিলে যেতিয়া তাইক প্ৰবাহৰ দ্বাৰা কঢ়িয়াই নিয়া হৈছিল। এজন বিশেষজ্ঞ সাঁতোৰবিদ, খগেন উদৰ দৰে তাইৰ ফালে ঢাপলি মেলিলে। সি তাইক বাহুত ধৰিছিল আৰু বানপানীৰ ওপৰৰ এটা টিলা ত উপস্থিত নোহোৱালৈকে তাইক বাহাল ৰখাত সহায় কৰিছিল। চিকিৎসকজনক উদ্ধাৰ কৰা হৈছিল আৰু টিলাটোলৈ লৈ যোৱা হৈছিল। দাম্বাৰু আৰু আন দুজন মানুহে প্ৰায় উটি যোৱা ডুবি যোৱা নাওখন কেনেবাকৈ ধৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল। তেওঁলোকে নাওখনত বান্ধি থোৱা টাববোৰেৰে পানীখিনি ওলাই আহিবলৈ সক্ষম হৈছিল।
ল’ৰাবোৰে ডাক্তৰ আৰু তেওঁৰ পত্নীক তুলি লৈ নাওখনত পেলাই দিছিল। সংকটটো শেষ হৈছিল!
“খগেন! আপুনি আমাৰ জীৱন ৰক্ষা কৰিছে, আমাক এটা নতুন জীৱন দিছে। আপুনি আজি যি কৰিলে আমি কেতিয়াও পৰিশোধ কৰিব নোৱাৰিম!” খগেনৰ পিঠি চাপৰি মাৰি চিকিৎসকে ক’লে।
মনি বাইদেৱে লাহেকৈ বাহু স্পৰ্শ কৰি ক’লে, “ধন্যবাদ, খগেন।” “ছাৰ!” খগেনে আৱেগিকভাৱে ক’লে। “আপোনাৰ মনত আছে, মই আৰু মোৰ মায়ে আপোনাক তিনি বা চাৰিবাৰ চিকিৎসালয়লৈ গৈছিলোঁ যেতিয়া তেওঁৰ গুৰুতৰ ৰোগ হৈছিল?”
“ওহ হয়! মোৰ তাইক মনত আছে। তাই এতিয়া কেনে আছে?”
“ঈশ্বৰৰ অনুগ্ৰহ আৰু আপোনাৰ সহায়ৰ দ্বাৰা তাই ভালে আছে!”
“এইটো আচৰিত! তেওঁলোকে আপোনাক কি বুলি কয়? কিছু প্রিন্স…?”
“পানীদিহিঙৰ ৰাজকুমাৰ,” দাম্বাৰুক মনত পেলাই দিলে।
“আপুনি এজন প্ৰকৃত ৰাজকুমাৰ,” ডাক্তৰে আকৌ এবাৰ হাঁহি এটা মাৰি খগেনৰ পিঠি চাপৰি মাৰিলে। উজ্জ্বল মোটোৱে বোকা বানপানীক ৰূপালী ৰদৰে জ্বলাই তুলিলে। নাওখনে সুন্দৰভাৱে বিদ্যালয়ভৱনৰ ফালে আগবাঢ়িছিল। চিকিৎসকজনে জানিছিল যে নতুনকৈ স্থাপন কৰা সাহায্য শিবিৰত তেওঁ একমাত্ৰ চিকিৎসক হ’ব। কিন্তু খগেন আৰু চাৰিওফালে থকা আনসকলৰ সৈতে, বেছি সমস্যা নহ’ব, চিকিৎসকে ভাবিলে।
