১৯ শতিকাত বৰ্তমানৰ জাতি ব্যৱস্থাই নাৰীৰ প্ৰতি অত্যন্ত অত্যাচাৰী আছিল আৰু পুৰুষৰ অহংকাৰৰ বতাহত নাৰীয়ে অশ্লীলতাৰ সন্মুখীন হ’বলগীয়া হৈছিল। কেৰালাৰ ট্ৰাভাংকোৰৰ ৰাজত্বকালত নিম্নবৰ্ণৰ নাইৰ মহিলাসকলে কঁকালৰ ওপৰত কাপোৰেৰে শৰীৰ ঢাকিবলৈ দিয়া নাছিল। অৰ্থাৎ তেওঁৰ বুকুখন খোলা ৰাখিব লাগিছিল। এই মহিলাসকলে অৰ্ধনগ্ন অৱস্থাত নথকাকৈ কাপোৰেৰে স্তন ঢাকিলে স্তন কৰ দিব লগা হৈছিল। হয়, স্তন কৰ, যাক মূলাক্কাৰম বুলি কোৱা হৈছিল।
মহিলাৰ স্তনৰ আকাৰৰ ভিত্তিত এই স্তন কৰ লোৱাটো আৰু অধিক লজ্জাজনক। স্তনৰ আকাৰ যিমানেই ডাঙৰ হ’ব সিমানেই কৰ বেছি হ’ব। আচলতে স্তন কৰ নিম্নবৰ্ণৰ মহিলাসকলৰ বাবে অৱনমিত কৰিছিল কাৰণ ই তেওঁলোকক আনৰ মাজত মৰ্যাদাপূৰ্ণভাৱে জীয়াই থকাৰ অধিকাৰৰ পৰা বঞ্চিত কৰিছিল। স্তন কৰ আছিল তেওঁলোকৰ মৰ্যাদা আৰু গোপনীয়তাৰ ওপৰত আক্ৰমণ।
এগৰাকী সাহসী মহিলাৰ প্ৰতিবাদে বিদ্ৰোহৰ স্ফুলিংগ জ্বলাই দিলে ।
নংগেলী আৰু তেওঁৰ স্বামীয়ে উপকূলীয় এখন সৰু গাঁও চেৰথালাত বাস কৰিছিল। কৃষি শ্ৰমিক হিচাপে কাম কৰি নাৰিকল গছৰ পৰা ৰস সংগ্ৰহ কৰিছিল। নাংগেলী আছিল এজন দলিত, এঝাভা সম্প্ৰদায়ৰ। কেৱল নিজৰ বাবেই নহয়, সকলো শ্ৰমিক দলিত মহিলাৰ বাবেও মাত উঠালে। তেওঁৰ এই প্ৰতিবাদে তেওঁৰ অঞ্চলত বিদ্ৰোহৰ স্ফুলিংগ জ্বলোৱাত সহায় কৰিছিল। নংগেলীয়ে অনুভৱ কৰিছিল যে তেওঁৰ সমাজৰ লগত অন্যায় কৰা হৈছে। কৰ বোজাৰ বাবে দিনটোৰ শেষত খাবলৈ ভাত এমুঠিও ঠিক কৰিব নোৱাৰিলে।
চাৰিওফালৰ মহিলাসকলৰ অৱস্থা দিনক দিনে অৱনতি ঘটিছিল আৰু অন্যায় আৰু অতিশয় কৰৰ বিৰুদ্ধে নাংগেলীৰ ক্ষোভৰ সৃষ্টি হৈছিল। মোৰ স্বামীৰ লগত কথা পাতি সিদ্ধান্ত ললোঁ যে কোনোবাই বা আনজনে মাত বঢ়াব লাগিব। স্বামীয়ে নংগেলীৰ প্ৰতিবাদক সমৰ্থন কৰাৰ সিদ্ধান্ত ল’লে আৰু ঠিক পিছদিনাখনৰ পৰা নংগেলীয়ে স্তন ঢাকিবলৈ ধৰিলে।
নংগেলীৰ এই খোজটো সামন্তবাদ সমাজৰ পুৰুষসকলৰ বাবে মুখত চৰোৱাৰ দৰে আছিল। বিষয়টো আৰু আগুৱাই গ’ল আৰু তাৰ পিছত নাংগেলী আৰু তেওঁৰ স্বামীৰ পৰা আৰম্ভ হ’ল স্তন কৰ। এমাহৰ পাছত বিষয়াসকল ঘৰলৈ আহি কৰ সংগ্ৰহ কৰিলে। নংগেলীৰ স্তন জোখা হ’ল। ইয়াৰ পিছত নংগেলীয়ে ঘৰৰ ভিতৰলৈ গৈ কলৰ পাত এটাত দুয়োটা স্তন কাটিবলৈ কটাৰী লৈ ওলাই আহিল। কৰ বিষয়াজনে জ্ঞান হেৰুৱাই ভয়তে পলাই গ’ল। তাৰ কিছু সময়ৰ পিছতে নংগেলীৰ মৃত্যু হয় যদিও তেওঁৰ এই সাহসী পদক্ষেপে সমাজৰ আন মহিলাসকলক সাহস দিলে।
১৮৫৯ চনৰ ২৬ জুলাইত ৰজাৰ আদেশৰ জৰিয়তে মহিলাসকলে ওপৰৰ বস্ত্ৰ পৰিধান নকৰাৰ আইন সলনি কৰা হয়। আৰু এনেদৰে নংগেলীৰ বলিদানৰ দ্বাৰা মহিলাসকলে তেওঁলোকৰ অধিকাৰ কাঢ়ি লৈ গ’ল। আচহুৱা যেন লাগিলেও কেৰালাৰ দৰে প্ৰগতিশীল ৰাজ্যতো মহিলাসকলে অংগবস্ত্ৰ বা ব্লাউজ পিন্ধাৰ অধিকাৰ পাবলৈ ৫০ বছৰতকৈও অধিক সময় সংগ্ৰাম কৰিবলগীয়া হৈছিল।
নাংগেলীয়ে শোষিত হোৱাৰ পিছতো পৰম্পৰাগত যৌন আৰু সামাজিক নীতি-নিয়ম উলংঘা কৰিছিল। নিজৰ শৰীৰৰ প্ৰতি সমাজৰ শক্তিহীন চিন্তাধাৰাক তেওঁ এক শক্তিশালী প্ৰতিৰোধলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিলে। নাংগেলীৰ শৰীৰ অংগ বিকৃত হ’লেও তেওঁ আৱেগিকভাৱে আঘাত পোৱা বুলি স্বীকাৰ কৰা নাছিল। আমাৰ সমাজত প্ৰায়ে দেখা যায় যে যিকোনো সামাজিক বিকৃতিৰ প্ৰতি আমাৰ চেতনাক জাগ্ৰত কৰিবলৈ এজন নিৰীহ ব্যক্তিয়ে নিজৰ জীৱনৰ মূল্য দিবলগীয়া হয়।
